ပံုမွန္ျခီလွမ္းေခ်နန့္ လမ္းမၾကီးတတည့္ေလွ်ာက္လာေရ ျမတ္ပန္း ျခီလွမ္းတိ ဇာေၾကာင့္ရပ္ခ်ခ်င္ ျဖစ္လားရေလ။ ျပံဳ့လို့လာေရျမတ္ပန္း ႏႈတ္ခမ္းတိ…အင့္ခ်င္းအလွတိဆိတ္သုန္းလားေရ။ နဂိုအတိုင္းေတာက္ပနီေရ မ်က္လံုးတိ မ်က္သားတရိပ္ရိပ္နန့္ ညႈိဳးငယ္လားေစာ္က သသိသသာ။
“သူ”…………..
ေက်ာင္းရွိ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ကသားသစ္ခံုေခ်မွာ သူထုိင္နီျပန္ဗ်လ္။ ၀ထုတ္ေခ်ငိုက္ပနာေဆာင္းလို့ ဂ်ိမ္းေဘာင္းဘီအေရာင္စစို ပပြေခ်ကို အစိမ္းေရာင္စပို့ရွပ္ နန့္ဂ်ာကင္အညိဳေခ်ထပ္၀တ္ထားေစာ္က ေသသပ္သေယာင္ မေသသပ္သေယာင္။ စီးထားေရဘုတ္ဖိနပ္ကေလ့ အံ၀င္ဂြင္က် ျဖစ္ေအာင္ပင္ ေဘာင္းဘီေအာက္နားစေခ်ကို အျဖည့္ခံထားေရ။ ျဖဴႏုနီေရလက္ေခ်ႏွစ္ဖက္က စာအုပ္တအုပ္ကို လိပ္ဗ်ာ..ကစပ္နီေရ။
ေစာင္းလို့ၾကည့္လာေရ မ်က္၀န္းအစံုေၾကာင့္ျမတ္ပန္း မ်က္လႊာကိုအားဓမခ်ဗနာ ေက်ာင္းအေဆာက္အအံု နံပါတ္(၁၁)၊ Building-11ကို ဦးတည္းလားနီေရ။ ပူနီေရနီေရာင္ေအာက္မွာ ထီးေဆာင္းဖို့မိန့္နီေရ။ ျမတ္ပန္းေနာက္မွာ ကပ္ပါလာဖို့ မလာဖို့ မေသခ်ာေရ အၾကည့္တစ္စံု နန့္ျမတ္ပန္း ထပ္လို့ ဆံုခ်င္သိေရ။
“ေဒနိ့ သူ့……..ကိုတြီ့ေစာ္တပတ္ေျမာက္လားဗ်လ္။”
စာသင္ခန္းထဲမွာဟိေရနီျမတ္ပန္း သူမစိတ္တိဇာေရာက္လုိ့ေရာက္နီမွန္းသတိမထားမိ။
++++
ပြီ…ပြီမ္..၀ူး….၀ူး…….တီ..တီ..
ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ျဖစ္လို့ ေက်ာင္းသားတိေလ့ရႈပ္ခ်ခတ္လို့။ ကားတိဆိုင္ကယ္တိကိုေလ့ မနည္းၾကည့္လားနီရေရ။ ေက်ာင္းရွိက street market ကိုၾကည့္လိုက္ေက ေဒအခ်ိန္ လူပြဲေရလို့မဟိ။…စာအုပ္ေခ်တိကိုပိုက္လို့ ျမတ္ ပန္း ညညင္သသာေခ် ျပံဳးလိုက္ေတ။ မ်က္လံုးေခ်ကိုပင့္လို့ထိုဖက္ေဒဖက္အၾကည့္မွာ……ေထာ…..
ဆံပင္ရွည္ မေခ်တေယာက္ကိုေက်ာ္လို့ၾကည့္လာေရ မ်က္လံုးတစံုနန့္ တတည့္က်လာေရ ျမတ္ပန္းမ်က္၀န္းတစံုၾကားမွာ ျမတ္ပန္း အရံႈးပီးေဂါင္းငံု့လိုက္ရေရ။
“သူ……..ရယ္နီဖို့ထင္ေရ။ သူ……..ျမတ္ပန္းကိုနားမလည္ေရအၾကည့္တိနန့္ၾကည့္နီဖို့ထင္ေရ။”
ေဒပိုင္ျမင္ကြင္းမ်ိဳး…ေဒပိုင္အၾကည့္မ်ိဳး..ေဒပိုင္ညနီခင္း…ေဒပိုင္မိုးေသာက္ဖက္တိနန့္ ေဒကားဂိတ္ကိုျမတ္ပန္း စိတ္အလိုလိုက္ပနာ ျဖတ္လားျဖတ္လာလုပ္နီမိေရ။ျမင္နီက်သူ့ကို…ျမတ္ပန္းတြီ့ခ်င္ေရ။ျမင္ရတိုင္းျဖစ္လာေရ ၀မ္းနည္းစိတ္ကို သူရိပ္မိလားဗ်လ္လာ။ ဆံုလိုက္တိုင္းျဖစ္ေပၚလာေရ မ်က္ႏွာနႏြမ္းေခ်ကို သူအရိပ္က်လားဗ်လ္လား။ ျမတ္ပန္းပံုစံက သနားစရာျဖစ္လားဗ်လ္လား။ ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္နီေရ ျခီလွမ္းတိကိုသူ..ရယ္ခ်င္နီဗ်လ္လား။
ျမတ္ပန္းႏႈတ္ခမ္းေခ်ကိုစိဗ်လ္ မ်က္စိမွိတ္လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ေတ။……….
“ငါ့ျခီလွမ္းတိ ငါ့ျခီလွမ္းတိ..သူ့ကိုအလ်င္ေက်ာ္လားပါစီ ေက်ာ္လားပါစီ။”
++++
“အင့္……………..အား”…….
ျမတ္ပန္း ပစအေဟာင္းသားနန့္……..မ်က္ေတာင္မခတ္ပဲ မ်က္စိတိသူ့ဘားေရာက္လားေရ။ စတြီ့ေရနိကပင္ ေဒေလာက္ရရဲ၀၀ံ့ၾကည့္မိေက ေကာင္းလွေရ သူ့အလွကိုေဒထက္ပိုရိပ္မိဖို့..ခံစားမိဖို့..။ တေယာက္ေယာက္နန့္ဆင္တူနီေရေဒအလွကို အိမ္မက္ထဲအထိေခၚလိုက္မိဖို့။
“ေဆာရီးပါ..အစ္မ..ေတာင္းပန္ပါေရ။”
အသံေခ်တိ…အသံေခ်တိ..အယင့္အယင္ႏွစ္တိက ငါၾကားဖူးေရအသံမ်ိဳး။ ၾကည့္စမ္း နဖူးတိေလ့တတူဗ်လ္။ ေဒနဖူးတိ ၀ထုတ္ခၽြတ္ထားမွျမင္လိုက္ရေရ။
“အိုး….ေမာင္…နာလားလာ..ဇာျဖစ္ခေလ..ျပဗလင္။”
“ရေရ ခိုင္…ငါတခုေလ့မျဖစ္..ေဒအစ္မရာ နာလားလာမသိ…”။
အသံပိုရွင္ကိုျမတ္ပန္း တတည္ျငျငိမ္နန့္ၾကည့္လိုက္ေတ။ တစိေလ့မမွား ဆံပင္ရွည္မေခ်။
“ေမာင္”……….လတ္။
“ခိုင္”……….ဆို၀ါ။
ျမတ္ပန္းရင္ထဲတိမွာလႈိက္လို့လႈိက္လို့တက္လာေရ ငိုခ်င္စိတ္နန့္ ေအာင့္မိလားေရ စိတ္ကို မႏိုင္တႏိုင္ထိန္းလိုက္ေတ။ထြက္လားခေရ ေဒသူႏွစ္ေယာက္ကို လွမ္းလို့ၾကည့္နီမိေစာ္……….ရပ္နီေရျခီေထာက္တိ ေညာင္းမွန္းမသိ။
“သူ”………
ျမတ္ပန္း“သူ” ကိုတြီ့ေရ ညစာတိုင္းမွာ သူ့ေဘးမွာဆံပင္ရွည္နန့္ ကာလာေခ်တေယာက္အျမဲတမ္းဟိနီေရ။ ျမတ္ပန္းေလ့…..ေဒကာလာေခ်ပိုင္ လွခဖို့ဆိုေက၀ါ………………။
သူ့ရို့ႏွစ္ေယာက္ေပ်ာ္ရႊင္ကတ္ပါစီ။
နက္ျဖန္ခါေဒနီရာကိုလာဖို့မလိုဗ်လ္ဆိုေရ အသိနန့္building-11ဖက္ဟိေရ
လမ္းကိုမ်က္စိတဆံုးခ်င္ဆီၾကည့္လိုက္မိေရ။ ျပီးေက..သူ….ထိုင္ခေရ ခံုေခ်။ မိုးေသာက္ဖက္ထုိင္ေရပံုေခ် နန့္ ညစာသားကာလာေခ်နန့္ ထိုင္နီေရ ပံုေခ်ကို မွန္းၾကည့္လိုက္ေတ။
ေအာ္…….ဆင္းမားျဖစ္လို့ေက်ာင္းပိတ္ဗ်လ္။
“ေမာင္……….ျမတ္ပန္း ရင္ခုန္သံတိေလ့သီနီေစာ္ၾကာဗ်လ္မနားေယနန္း။” လို့ျမတ္ပန္း တတိုးေခ်ရြတ္ဆိုလိုက္မိေရ။ ျငိမ္သက္လားေရ ႏွလံုးသားတစံုနန့္ ျမတ္ပန္း တျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ကြယ္လားေရ “ေမာင္ နန့္ ခိုင္” ……ကိုေငးၾကည့္တြင္း
အေတြးတိထဲမွာ……………………။။
ေလးစားမႈတိနန့္
ေက်ာ့ၾကာညိဳ(ရခိုင္သမီးပ်ိဳ)
